Deborah James

H Deborah James είναι Καθηγήτρια Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας στο Manchester Metropolitan University και Αναπληρώτρια Αντιπρύτανης Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Πραγματοποίησε τις προπτυχιακές σπουδές της στη Λογοθεραπεία τη δεκαετία ’90, αποφοιτώντας με αριστεία και άδεια να ασκεί το επάγγελμα της Λογοθεραπεύτριας. Έχοντας καταταχθεί σαν μια “μη-τυπική” εισαγωγή στο UCL με δυο ασήμαντα Α levels στην Αγγλική Λογοτεχνία και Θεατρικές Σπουδές και με τη βάση στα Μαθηματικά, και έχοντας διδάξει τέσσερα χρόνια στο UCL, πυροδοτήθηκε η αγάπη της για την επιστήμη και την πεποίθηση ότι η εκπαίδευση αποτελεί φορέα ισότητας.  Στη διδακτορική της διατριβή στην ψυχολογία στο Ινστιτούτο Υγείας του Παιδιού διερεύνησε την επίδραση της Νευροαισθητήριας Απώλειας Ακοής σε γλώσσα και ανάγνωση σε κωφά παιδιά. Εργάζεται χρησιμοποιώντας βιντεοαπεικονιστικές μεθόδους με οικογένειες που έχουν παιδιά με σύνθετες δυσκολίες σχεδόν δυο δεκαετίες στα πεδία της υγείας, κοινωνικής πρόνοιας και εκπαίδευσης.

 Τίτλος Εισήγησης: Exploring the Green Shoots from Re-rooting Speech and Language Therapy in Dialogic Theory

Αν θέλουμε ειλικρινά να αλλάξουμε την πορεία των παιδιών με σύνθετες αναπτυξιακές δυσκολίες, τότε είναι απαραίτητο να ασχοληθούμε ισότιμα τόσο με το τι συμβαίνει στο περιβάλλον του παιδιού, όσο και στο ίδιο το παιδί. Στις επιστήμες του λόγου και της ψυχολογίας, το δεύτερο λαμβάνει μεγαλύτερης προσοχής από τους ερευνητές, όμως και τα δύο είναι απαραίτητα για να επιτευχθούν χρήσιμες βοηθητικές πρακτικές. Πρέπει να εφαρμόζουμε πρακτικές χωρίς να αντικειμενοποιούμε ή να προβληματίζουμε το παιδί, την οικογένεια, την κοινότητα και τους επαγγελματίες, καθώς αυτό δεν βοηθά κανένα και συχνά προκαλεί κακό.

Η βιντεοανάδραση θετικών στιγμών αλληλεπίδρασης μπορεί να εγείρει το δίλημμα ανάμεσα στο τι φαίνεται να είναι το ζήτημα και στο τι πιστεύεται ότι είναι το ζήτημα. Αυτή η ασυμφωνία προσφέρει μια στιγμή ελπίδας, όπου η αφήγηση των σημαντικών για τον εαυτό και τους άλλους είναι ακαθόριστα, δημιουργώντας νέες προοπτικές για τα φανταστικά μέλλοντα. Η γλώσσα δεν χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει ένα ακριβές αντίγραφο στο μυαλό του συνομιλητή (Shotter, 2011); ο αλληλεπιδραστικός διάλογος, ο οποίος περιλαμβάνει τις εικόνες που σχηματίζουμε με λέξεις και χρώματα με το σώμα, το πρόσωπο και τη φωνή μας, παίζει καθοριστικό ρόλο στη δόμηση και αποδόμηση ταυτοτήτων. Επιλέγοντας τη διαλογική προοπτική, κοιτώντας πέρα από την επικοινωνία ως σύστημα κωδικοποίησης και αποκωδικοποίησης μηνυμάτων, μπορούμε με ασφάλεια να εξερευνήσουμε και τελικά να αλλάξουμε αποτελεσματικά τη γλώσσα και τις εικόνες που το παιδί σχηματίζει μέσα από αυτήν.

Σε αυτήν την ομιλία η Deborah θα αναλύσει τη διαλογική μέθοδο συνεργασίας με την οικογένεια, τους φροντιστές και τα συστήματα.

In English

Deborah James is Professor of Educational Psychology at Manchester Metropolitan University and Deputy Pro Vice Chancellor of Health and Social Care. She did her undergraduate degree in Speech Science at UCL in the 1990s, graduating with a first-class degree and a licence to practice as a speech and language therapist. Classified as ‘non-standard entry’ at UCL, with two shabby A levels in English Lit. and Theatre Studies and Grade D in Maths, interactions with four years of excellent teaching at UCL sparked a love of science and a belief in education as a leveller of equality. Her PhD in psychology at the Institute of Child Health explored the impact of sensorineural hearing impairment on language and reading in deaf children. She has been working with video methods around families with children with complex needs for nearly two decades across health, social care, and education.

Title: Exploring the Green shoots from re-rooting speech and language therapy in dialogic theory

If we are serious about changing trajectories of children with developmentally complex conditions, then we need to attend to what is going on around the child just as much as what is going on inside the child. In speech and psychological science, the latter gets more research attention, but both are needed for useful helping practices. We must practice without objectifying or problematising the child, the family, community, and the workers – objectifying and problematising is no help to anyone and often causes harm.

Video feedback of positive moments of interaction can provoke a dilemma between what is seen to be the case and what is believed to be the case. This dissonance provides a moment of hope, where dominant narratives of the self and other are unfixed creating new possibilities for imagined futures. Language is not used to create a carbon copy of meaning in another’s mind (Shotter, 2011); our interactional dialogue, which includes the pictures we draw with words and colour in with our body, face, and voice, plays a fundamental role in fixing and unfixing identities. Taking a dialogic perspective, looking beyond communication as message coding and decoding system, we can safely explore and effectively change the language and pictures the child is going on inside of.

In this lecture Deborah will exemplify a dialogical approach to working with families, workers, and systems.