Τερζή Αρχόντω

Η Αρχόντω Τερζή είναι Καθηγήτρια Γλωσσολογίας του Τμήματος Λογοθεραπείας του Πανεπιστημίου Πατρών, και έχει διατελέσει Πρόεδρος του Τμήματος επί σειρά ετών. Είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, έλαβε Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Κοινωνική Ανθρωπολογία από το Hunter College του City University of New York, και Μεταπτυχιακό Δίπλωμα και Διδακτορικό στη Γλωσσολογία από το Graduate Center of the City University of New York. Εργάστηκε ως μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Τμήμα Γλωσσολογίας του University of Ottawa του Καναδά και ως Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Λογοθεραπείας του Lehman College του City University of New York.

Έχει συντονίσει ως επιστημονικά υπεύθυνη μία σειρά από ερευνητικά προγράμματα για τις γλωσσικές ικανότητες στην πρώιμη ηλικία και στον αυτισμό, και πρόσφατα συντόνισε διεπιστημονικό ερευνητικό έργο που σχεδίασε και ανέπτυξε λογισμικό για την παροχή λογοθεραπευτικής παρέμβασης από απόσταση με τη χρήση υπολογιστή ή τάμπλετ. Άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε μια σειρά από έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και είναι τακτκός κριτής σε πολλά ακόμη. Είναι Associate Editor του περιοδικού Applied Psycholinguistics. Συμμετέχει στο COST Action Justice to youth language needs: human rights undermined by an invisible disadvantage  και είναι μέλος του  Van Riemsdijk Foundation που χρηματοδοτεί θερινά σχολεία και workshops με αντικείμενο τη βασική έρευνα για τη γνώση της γλώσσας.

Τα ερευνητικά της ενδιαφέροντα αφορούν τη γλώσσα ως γνωστική ικανότητα, και επικεντρώνονται στις καθολικές αρχές που διέπουν τον συντακτικό τομέα των φυσικών γλωσσών, το πώς αυτές οι αρχές κατακτώνται από τα παιδιά και πώς επηρεάζονται ή/και καταρρέουν στις περιπτώσεις διαταραχών. Οι ειδικότερες περιοχές για τις οποίες είναι γνωστό το θεωρητικό της έργο είναι τα συμπλέγματα κλιτικών αντωνυμιών, η εσωτερική δομή των προθετικών φράσεων, η θεωρία του ελέγχου, οι προστακτικές και οι παθητικές προτάσεις, ενώ στην κατάκτηση και τις διαταραχές έχει ασχοληθεί με τη σύνταξη καθώς και τη διεπαφή σύνταξης και πραγματολογίας στον αυτισμό, με σύνθετες προτασιακές δομές (π.χ. παθητικές και αναφορικές προτάσεις, θέση κλιτικών αντωνυμιών) σε παιδιά, αφασικούς και παρκινσονικούς, και πρόσφατα με την αυτοπτικότητα και τη Θεωρία του Νου.